Kościół św. Andrzeja Boboli, jeden z najcenniejszych zabytków Rawicza. Pierwsza świątynia w tym miejscu powstała już w 1639 r. Był to drewniany kościół ewangelicki. Miejsce na jego wybudowanie wyznaczył w przywileju pańskim założyciel miasta - Przyjemski. Przeznaczył na potrzeby gminy ewangelickiej także tereny pod pastorówkę, szkołę i cmentarz za miastem.
Pierwszym pastorem zboru był sprowadzony do Rawicza z Miejskiej Górki Wincenty Stephani (Kron), pochodzący z Ziębic, absolwent uniwersytetu w Wittenberdze. Urząd pastora sprawował on w Rawiczu do 1655 roku. Kościół pod wezwaniem Świętego Ducha konsekrowano 27 maja 1639 roku. W 1647 roku nowy dziedzic Mikołaj Kostka zezwolił na postawienie dzwonnicy. Kościół rozbudowano. Jak wynika z zachowanych opisów, była w nim bogato zdobiona ambona, strop świątyni był błękitny, ozdobiony gwiazdami. W 1707 r. kościół spłonął w pożarze miasta wznieconym przez wojska rosyjskie. Świątynię na nowo zbudowano w 1724 r. Drewniany kościół znowu został zniszczony w czasie wielkiego pożaru miasta w 1801 r. Koordynatorem prac przy budowie kolejnego nowego kościoła, tym razem już murowanego, był pastor Erazm Beniamin Hellwig. Najwybitniejszy śląski architekt Carl Gotthard Langhans, twórca słynnej Bramy Brandenburskiej w Berlinie, ofiarował swój ostatni projekt, według którego zbudowano trzeci kościół ewangelicki w Rawiczu. Robotami kierował budowniczy Krause z Poznania. Poświęcenie nowej świątyni nastąpiło w 1808 r. Po raz kolejny kościół zniszczył pożar w 1915 r. Odbudowano go po dwóch latach, zachowując mury obwodowe, natomiast konstrukcję sklepienia świątyni zrobiono już nie z drewna lecz z żelbetu. Ta świątynia przetrwała do dnia dzisiejszego. W 1945 r., kiedy spłonął kościół poreformacki, katolicy przejęli opuszczoną świątynię ewangelicką. W 1946 r. kościół został poświęcony pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli, ale wśród najstarszych rawiczan zwany był także białym, dla odróżnienia od ceglano-czerwonego kościoła farnego.
Wpisany w 1968 r. do rejestru zabytków kościół to piękny przykład stylu klasycystycznego. Jest to obiekt murowany z cegły, otynkowany. Zbudowany na rzucie prostokąta, przykryty czterospadowym dachem, z wieżą od północy, prostokątną w dolnej części, cylindryczną w górnej, z kolistymi otworami przesłoniętymi ażurowym ornamentem, zwieńczoną galeryjką na konsolach i kolumnową latarnią. Nad pokrytą miedzianą blachą kopułą wieży jest pozłacana kula zwieńczona niemal metrowym krzyżem. Główne wejście do kościoła, znajdujące się u stóp wieży, ma formę portalu ozdobionego kolumnami wspierającymi tympanon. Wnętrze wybudowane jest na rzucie wpisanej w prostokąt elipsy wyznaczonej przez 16 kolumn jońskich, podpierających otoczony profilowanym gzymsem potężny plafon, oraz dwa piętra balkonów. Ołtarz główny, zwieńczony kolumnową latarnią, pełnił niegdyś w górnej części również funkcję ambony. Nad tabernakulum znajdują się płaskorzeźby - Chrystusa Zmartwychwstałego, po bokach - św. Piotra i św. Marka oraz św. Pawła i św. Łukasza. W tylnej części kościoła, na poziomie pierwszego piętra balkonów, znajduje się obszerny chór, a na nim monumentalne, 50-głosowe organy, jedne z większych w Polsce. Jest to dzieło firmy Schlag & Söhne (opus 1049) pochodzące z 1917-1918 r. Instrument został przebudowany przez organmistrza Józefa Cynara w latach 80. XX wieku, otrzymał też wówczas nowy kontuar, wolnostojący, z trakturą elektryczną.